Trichotilomania

Trichotilomania brzmi cokolwiek egzotycznie. Pod nazwą tą kryje się schorzenie nie tylko dziwne, ale również budzące kontrowersje. Niemożliwość powstrzymania się przed
wyrywaniem włosów stanowi schorzenie rzadkie, jednak nie oszczędzające żadnej grupy wiekowej. Z reguły małe dzieci przechodzą je łagodniej.

Kogo najczęściej dotyczy?

Co znamienne, w populacji  ludzkiej przeważają kobiety. Trichotillomania jest diagnozowana tylko wtedy, gdy nie występuje żadne zapalenie skóry ani urojenia. Jakie są objawy trichotilomanii? Przede wszystkim zauważalne braki w owłosieniu na głowie, ale także w innych miejscach na ciele (jak brwi, rzęsy czy inne). Warto zauważyć, że ze względu na lęk przed społecznym wykluczeniem, osoby chore zazwyczaj ukrywają swoją przypadłość (ukrywając zmiany na ciele). Wyrywanie włosów na ogół poprzedza uczucie ogólnego niepokoju oraz napięcia. Zdarza się również, że przymusowi wyrywania włosów towarzyszy trichofagia (przymus konsumpcji włosów). Cóż – w tym świetle zmowa milczenia istniejąca wokół tego schorzenia staje się niejako zrozumiała.

Terapia.

Konieczna jest oczywiście terapia. Na ogół polega ona na kontakcie z psychoterapeutą oraz stosowaniu farmaceutyków (głównie przeciwlękowych oraz antydepresyjnych). Wśród psychologicznych sposobów na zwalczenie trichotillomanii szczególne miejsce zajmuje terapia behawioralno – poznawcza. Ważna jest także współpraca bliskich osoby chorej ze specjalistą. Dlaczego w ogóle pojawia się ta niezrozumiała przypadłość? Kompulsywne wyrywanie włosów może mieć przyczynę genetyczą. Towarzyszy takim zaburzeniom jak depresja, zaburzenia obsesyjno – kompulsywne a także zespół Tourette’a. Wyrywanie zwykle towarzyszy sytuacji stresowej, niemniej zdarzają się osoby usuwające włosy w sytuacji odprężenia.

Tagi: Behawioralność, owłosienie, zespół Touretta, wady genetyczne, trichotillomania.